Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 47e verslag – ma.12.10.09 – 6 deelnemers.
Opening bijeenkomst: 20 uur; de gespreksleider heet eenieder welkom, waarna kort wordt stilgestaan bij de komende jaarvergadering van de Stichting Zelfhelp Nederland, welke komende zaterdag zal worden gehouden in Haarlem. De meeste thans aanwezigen laten merken van plan te zijn ook daarheen te gaan.
Op uitnodiging tot het bepalen van een gespreksonderwerp voor de huidige avond vraagt A het woord en doet het volgende voorstel:
A: vorige week was het vertrekpunt van het groepsgesprek de constatering dat het stoppen met verslaafd gedrag vooral voortkomt uit het verlangen af te rekenen met alle negatieve aspecten van de voorafgaande verslaving – in dat opzicht komt de motivatie tot verandering vooral voort uit terugkijken. Daarbij ligt het accent dus op de poging om te ontsnappen uit de destructieve draaikolk. Ik realiseer mij echter dat na het afsluiten van die periode een totaal nieuwe fase in mijn leven is aangebroken, waarin ik weer actief ben in het maken en uitvoeren van plannen voor de toekomst, het vooruit kijken dus: daarmee is de kleur van mijn leven totaal veranderd. En eigenlijk is dat veel interessanter dan de poging je te bevrijden van de angst voor het moeras. Herkennen jullie dat en zou dat een onderwerp kunnen zijn voor het groepsgesprek van vanavond?
Het voorstel sluit min of meer aan bij dat van vorige week en lijkt bovendien een positieve stimulans vanwege het levens-perspectief dat na beeindiging van enige verslavingsperiode kan ontstaan en vorm krijgen.
B: ik vind het een goed onderwerp – mijn leefprogramma was vroeger eenzijdig en uit balans; nu is dat bezig een ‘stukje’ te veranderen – in ieder geval heb ik de richting in de gaten, waarheen ik zou willen bewegen, maar ik ben er absoluut nog niet – in dat verband kan ik ook melden dat ik opnieuw heb gesproken met de Brijder en de Jellinek – maar zes maanden opname zou mijn leven stukmaken – dat wel, dus moet ik ‘t voor de rest voorlopig maar per dag zien in te vullen en op de een of andere manier toch vooruit zien te plannen – veel mensen voelen ‘t blijkbaar eerder aankomen dan ik – ik voer nu dagelijks een strijd in m’n hoofd – dus ik moet ‘t gewoon weer oppakken plus een beetje plannen erbij – maar komt er ergens weer een etentje, dan is ‘t al gauw te gezellig – misschien moet ik me gewoon in m’n huis opsluiten……
C: sommige rampen vinden ‘gewoon’ plaats; bij mij ging het om mijn ziekte – de chemo-kuur – echtscheiding – brand, kortom niet prettig – kon ‘t nauwelijks aan; mijn buurman heeft me toen geweldig geholpen – zat zelf in zak en as – er kwamen ook nog eens rechtszaken overheen – ik dacht ‘ik ga niet meer een zaak beginnen’; toen ging ik drinken – kon ‘t gewoon niet aan – mijn angst was te groot – dacht wel: ik moet iets met m’n leven doen en wilde toen kunstgeschiedenis gaan doen, kreeg het druk met een kerkje, met muziek en kunst, een vriend zit in de groothandel van wol en daar kreeg ik mee te maken, maar ook met de opera en theatervoorstellingen plus 4 dagen per week met de verzorging van m’n zieke vader = nu is dat allemaal wel een beetje veel geworden, maar nix doen is helemaal niet goed, heb ik gemerkt. Kortom: met mij gaat ‘t nu goed, incl. mijn studie in antieke textiel (dat is trouwens mijn passie) plus de zorg voor mijn vader en het leren hanteren van de toenemende energie sinds het moment dat ik mijn verslaving stopte…
D: probeer zelf ook dingen te plannen voor de toekomst – maar besef dat ik vooral niet weer opeens in een te hoge versnelling moet schieten – die neiging heb ik blijkbaar – als ik die aandrang voel dan begin ik tegenwoordig wel opnieuw refusal te nemen – dat neemt dan vervolgens veel spanning weg en datzelfde effect ervaar ik bij het halteren en het doen van andere dingetjes die ik leuk vind – heb trouwens ook behoefte de dag te plannen en dingetjes te ondernemen die ik leuk vind – ben ook bezig vooruit te kijken – heb het plan dit jaar wel naar de avondschool te gaan – ga niet meer met drankvrienden op pad – maar ga mezelf ook niet afsluiten voor andere groepen – zoek soms wel andere activiteiten – was vorige week depressief, maar ben wel overtuigd op deze manier beter af te zijn – ga gewoon doen wat ik leuk vind – belangrijk is: pillen nemen en niet afwachten tot er iets ergs gebeurt – nu heb ik er over nagedacht: voor ‘t eerst!
E: eigenlijk lijken twee onderwerpen nauw aan elkaar gekoppeld te zijn; misschien wel uit elkaar voort te komen: eerst het stoppen met een verslaving – dat deed ik uit pure ellende – dus heel gewoon omdat ik in de gaten kreeg dat alles op deze wijze misloopt – en dan gaat het om de negatieve effecten van die verslaving: verlies van werk, van partner, van gezondheid, van maatschappelijke positie, enz…; en vanuit die voorgeschiedenis schuif je aansluitend door naar de volgende fase en die houdt in de ontdekking van nieuwe, vaak ongedachte mogelijkheden in het leven. Ik heb dat inderdaad zelf mogen meemaken. En het aardige van alles was, dat ik tijdens de eerste fase mijn plannen heel dicht bij mezelf hield. Hoe dichter ik bij het punt aankwam echt te gaan stoppen, kon ik eigenlijk alleen nog maar denken aan de dingen die zich in het echte hier en nu bevonden. Mijn verre dromen waren eigenlijk opeens vervlogen, weg. En daardoor kwam ook de mogelijkheid binnen bereik om echt te stoppen. Om vanuit dat nul-punt kennelijk de tijd te nemen te herstellen en daarmee ook de rust te krijgen plus langzamerhand ook weer de conditie plus de moed om voorzichtig aan de toekomst te durven denken. Dat weet ik nog heel goed. En ik ben erg blij, nog steeds, dat ik dat heb kunnen doen vanuit en tijdens mijn kliniek-opname. Daardoor voelde ik mij beschermd en dat was ik ook. En die bescherming heb ik nooit overdreven gevoeld. In zekere zin voelde ik mij opnieuw geboren worden. En dat is een proces waar je zuinig op mag zijn: gewoon langzaam weer leren lopen in een absoluut veilige wereld. Ik heb dat altijd als een perfecte formule ervaren. De echte terugkeer in de samenleving wordt op die manier eigenlijk gefaseerd ontwikkeld en dat is nou precies wat een mens onder die omstandigheden goed kan gebruiken. In ieder geval gold dat voor mij.
F: sinds mijn ‘stoppen’ voel ik mij een stuk beter – sta om 7 uur ‘s ochtends naast m’n bed en heb ‘r zin in – koop de boodschappen en kook – mijn uitgangspunt is : dit is verantwoordelijkheid dragen – we hebben een dochter in de tienerleeftijd – daar gaat mijn zorg in de eerste plaats heen – en dat is wat anders dan vroeger, toen mijn leven in het teken stond van het werk – dat was aantrekkelijk en spannend – gevuld met kettingroken – koffie – drank – lunchen, borrels, ‘s avonds doorwerken, later pas thuis, op den duur ook later beginnen – daardoor ook zoon vanaf tienerleeftijd alleen zien in de weekends – later 2e huwelijk: werk weggevallen – andere accenten – zat in Zuid Afrika en Zuid Amerika. Ben nu veel meer op m’n omgeving gericht – enorm bezig met mensen te praten over musea / tentoonstellingen / lees ook veel over het vroegere vak / kan m’n dag nu tot een mengelmoes maken van veel afwisseling – ten aanzien van planning merk ik op dat niet te kunnen – ben altijd impulsief in allerlei richting getrokken – zou zelf graag het accent leggen op het handelen in plaats van een schaakpartij – oneindige combinaties zijn mogelijk – ben niet de makkelijkste beslisser – leef bij de dag: graag knopen doorhakken, handelen en doen, ligt mij beter dan lang te overwegen en voorzichtig te zijn met de hoeveelheid verantwoording, spanning en problemen.
Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren, hij zegt:
A: ik moest al jong beslissingen nemen, bijvoorbeeld om, ondanks mijn studie wel of niet bij mijn vaders fabriek te gaan werken – en later toen ik mij aanmeldde voor 3 jaar Suriname – ook toen al ging dit gepaard met grote hoeveelheden drank, maar dat was geen probleem; ben toen ook gevraagd voor een andere baan – dat werd hectisch werk bij een failliet overheidsproject als secretaris van de bewindvoerder; later nam ik een andere beslissing namelijk na 2 jaar aarzelen om naar de kliniek te gaan; dat bleek trouwens een goede investering, al vond ‘men’ dat op ‘t werk van niet. Intussen heb ik nu geleerd de tijd van het moment te gebruiken en benutten; daarvan is sprake in verband met mijn vier kleinkinderen – ik verbaas mij trouwens over kinderen, die namelijk juist in het moment kunnen leven/bij de dag blijven; zo leer ik zelf ook weer, bijvoorbeeld vandaag je een rotje werken voor een tentoonstelling die geopend moet worden door de wethouder en dat dan leuk vinden voor dat moment – trouwens ik heb nu behoefte aan meer niet ingevulde tijd – wil zelf meer de regie over de eigen tijd i.t.t. vroeger – heb planning nodig om aan invallen te kunnen doen – vroeger had ik behoefte aan plannen: vervelend als die door omstandigheden en anderen werden ‘vol-geplanned’ – nu sta ik te schuren bij een ander als gevolg van vriendschap – probeer het moment van (klein-)kinderen te pakken – daardoor leer ik in het moment te zitten en wilde daar graag over praten. Bij teveel plannen gaat een ander bepalen en valt de ruimte weg……
A wordt bedankt voor het onderwerp, de overigen voor hun inbreng, waarna eenieder wordt aangespoord enig geld in de groepspot te doneren, waarna de bijeenkomst wordt afgesloten om 21.30 uur.
Amsterdam, 16 oktober 2009.